برگزاری وبینار « خلق و پرورش ایده » درجهاد دانشگاهی هرمزگان

وبینار « خلق و پرورش ایده » درجهاد دانشگاهی هرمزگان با همت کمیته امداد و باهمکاری مرکز رشد و نو آوری جهاد دانشگاهی برگزار شد.

به گزارش روابط عمومی جهاددانشگاهی استان هرمزگان، کارگاه خلق و پرورش ایده  در تاریخ 8/11/1399 با همت کمیته امداد و باهمکاری  مرکز رشد و نو آوری جهاد دانشگاهی با هدف خودشناسی، معیارهای خلاق بودن ایده و موانع کار آفرینی و راه های مقابله وبا آن در جهت ارائه تجربیات کارافرینان و تدریس برگزارشد.

انوشیروان سعیدی، مشاور مهارتهای حرفه ای و زندگی و مدرس دور ه با بیان اینکه خیلی از افرداد  ایده پروری بلد نیستند، افزود: در عصر حاضر زمینه های زیادی برای بروز خلاقیت و نوآوری وجود دارد و این امر  فرصتی مناسب را برای افراد خلاق فراهم کرده است .

وی ادامه داد:جهان ما به سرعت در حال پیچیده تر شدن است اکنون همه و به خصوص رهبران کسب وکار بیش از هر زمان دیگر به « خلق و پرورش ایده » این توانایی خلاق نیاز دارند.

سعیدی ادامه داد: همان طور که رئیس استودیوی انیمیشن پیکسار (Pixar)، ادوین کتمول Ed Catmull اشاره می کند:تیم حتی از ایده هم مهم تر است. یک تیم بزرگ حتی می تواند یک ایده متوسط را به حد اعلی برساند اما یک تیم متوسط ممکن است یک ایده بزرگ را هدر دهد. یک تیم بزرگ می تواند با یک ایده متوسط شروع کند و با خلاقیت در مسیر، آن را تغییر دهد.

وی در ادامه مباحث خویش به مراحل مختلف سرمایه گذاریاشاره کرد وگفت: داشتن یک مفهوم بسیار مهم تر از داشتن یک ایده خوب یا یک تکنولوژی جدید است. رهبری نوآور سازمانی می تواند از جریان درک استفاده کند تا اطمینان یابد که یک مفهوم از نیازهای واقعی توسعه یافته است.

این مدرس دوره مراحل خلق تا اجرای ایده و تولید محصولرا بیان کرد و افزود:زمانی که یک تیم را می سازیم، رهبری نوآورانه سازمانی به معنی توجه خاص داشتن به ترکیب اعضای تیم است. این به معنی جذب و اشتغال اعضایی در تیم است که کیفیت و گوناگونی تیم را بالا می برند. افرادی که توانایی به چالش کشیدن و تغییر را دارند. همان طور که نوآوری نیاز به خلاقیت در کل مسیر فرآیند دارد.

سعیدی در پایان تصریح کرد:نوآوری ها هیچ گاه نتیجه کار و کوشش و تفکر یک یا چند انسان با استعداد و نابغه نیستند، بلکه حاصل جمع مشارکت هزاران و حتی دهها هزار نفرند که در زمینه خاصی فعالیت خاصی به عمل می آوریم، در التقاط و تجمع با نتایج کار دیگران در همان حوزه، تعیین کننده پیشرفت است. عدم تغییر و تحول را می توان نمایانگر انحطاط تدریجی تلقی کرد.